Gevangenisbewaarders, gedetineerden en deelnemers van Turn-Over samen op het rugbyveld
Een enorm gebouw doemt het op. Een indrukwekkend blok beton: het is het Justitieel Complex Zaanstad dat twee jaar geleden haar deuren opende en plaats biedt aan ruim duizend gedetineerden, verdeeld over 667 cellen. Vorige week ging het er even niet over misdrijven, maar was het feest. Tijdens het door Turn-Over georganiseerde Sevenstoernooi waarin vier teams, gemengde teams met gevangenisbewaarders, gedetineerden en deelnemers van Turn-Over het tegen elkaar opnamen.
Mijn naam wordt gecontroleerd op de lijst, ja het klopt: ik hoor erbij. Ik mag door het eerste poortje, waar ik word opgewacht door een gevangenismedewerker. Mijn schoenen mogen op de band. Nu mag ik door het poortje – dat begint te piepen. Nog een keer. Het poortje blijft piepen. Mee naar een klein hokje, waar ik word gefouilleerd. Het is de beugel van mijn bh – ik krijg een akkoord en word meegenomen naar binnen.
Het is indrukwekkend, zeker als je zoiets nog nooit hebt meegemaakt. We lopen door de grauwe gangen. Ik zie een binnenplaatsje waar gedetineerden luchten. Toch blijft het zware gevoel niet lang hangen. Op de binnenplaats heerst namelijk een feestelijke sfeer. De zon schijnt, er staan standjes met eten, in de gevangenis gemaakte koffie en er is water – heel veel water. Dat is wel nodig. Voor de omstanders, maar vooral voor de spelers, op deze bloedhete dag.
In de ochtend waren de clinics, zijn de teams gevormd en is er al gespeeld. Trainer Lammert Ruiter is onder de indruk: “De sfeer is goed en iedereen doet ontzettend zijn best. Alleen het is ontzettend warm.” Bezwete lichamen vol met tatoeages rennen rond en laten welwillend water over hun hoofd gieten om af te koelen.
“Het is waanzinnig, buiten verwachting”, roept een enthousiaste Joeri Peperkamp. Hij organiseerde het Sevenstoernooi. Tijd om rustig te kijken heeft hij niet. Van alle kanten wordt hij aangesproken. Ondertussen spreekt hij ‘zijn’ jongens bemoedigend toe.
De sfeer is goed. Er wordt geen onvertogen woord gesproken, bevestigt ook trainer Mats Marcker. “Sport verbroedert”, zegt Gerko Brink, landelijk projectleider Werken via Sport.
Er wordt gespeeld, en hard ook. Maar er wordt ook gelachen. Er is respect en het is niet duidelijk wie er gedetineerd is, wie een gevangenisbewaarder en wie bij Turn-Over hoort. “Je merkt geen verschil”, zegt Peperkamp. “Het was echt een rugbysfeer.”
Voor herhaling vatbaar, vindt hij. Die avond schoof hij samen met Rodriguez, die zijn leven weer op de rails kreeg door Turn-Over, maar het inmiddels tot begeleider heeft geschopt, aan bij Langs de Lijn en Omstreken, NOS/EO, Radio 1, om nog even live op de ether na te praten. Terugluisteren? Dat kan hier.
Door Anna Neeltje de Boer
